مطالعه میزان رعایت روش های استناددهی بین المللی در تنظیم منابع و مآخذ مقالات مجلات علمی- پژوهشی فارسی حوزه علوم انسانی درسال ۱۳۸۸

هدف: مطالعه میزان رعایت روش­های استناددهی بین­المللی در تنظیم منابع و مآخذ مقالات مجلات علمی- پژوهشی فارسی حوزه علوم انسانی درسال ۱۳۸۸ است. روش پژوهش: پژوهش حاضر به روش پیمایشی توصیفی انجام شد. تعداد جامعه آماری ۹۶ عنوان مجله معادل ۳۵۴ مقاله انتخاب شد. روش گردآوری اطلاعات نیز سیاهه وارسی می­باشد. روش آماری مورد استفاده آمار توصیفی و آمار استنباطی می­باشد. یافته­ها: یافته ها نشان داد که اکثریت مقالات با ۲/۴۵ درصد توسط یک نویسنده نوشته شده بودند و اکثریت مقالات مورد بررسی از شیوه استناددهی APA، ۵/۱۷ درصد مجلات از شیوه استناددهی MLA، ۵/۴ درصد از شیوه استناددهی ونکوور و ۴ درصد از شیوه استناددهی شیکاگو استفاده نموده بودند. برای آزمون این فرضیه از آزمون ناپارامتری کروسکال والیس استفاده شد. یافته­های تحلیلی پژوهش نشان می­دهد که چون سطح معناداری آزمون ۰۰/۰ از سطح آزمون ۰۵/۰=a کوچکتر است لذا فرض صفر مبنی بر یکسان بودن میزان رعایت شیوه­های استناددهی بین المللی در تنظیم منابع و مآخذ مورد استفاده مجلات حوزه علوم انسانی با اطمینان بالای ۹۵ درصد رد می­شود و در نتیجه فرضیه پژوهش مبنی بر اینکه تفاوت معناداری در میزان رعایت شیوه­های استناددهی وجود دارد، تائید می­شود. نتیجه گیری: نتایج نشان می­دهد که در مجلات حوزه علوم انسانی و مقالات بررسی شده روش استناد دهیAPA  بیشترین میزان استفاده را دارد در حالیکه روش استناددهی ونکوور بیش از سایر روش­های استناددهی رعایت می­شود. همچنین ناشرین بخش خصوصی شاخص­های استناددهی را نسبت به ناشرین دولتی بهتر رعایت می­کنند.