فرد اکولوژیکی “، هنر مشارکتی و توسعه پایدار در مدارس طبیعت

در این نوشتار از طریق تجزیه و تحلیل فرایند های شکل گرفته در ” مدارس طبیعت ” ، به بررسی اهمیت پروژه های هنر مشارکتی برای ایجاد یک رابطه ی پایدار و متقابل میان فرد، ابعاد اجتماعی و زیست محیطی پرداخته می شود تا با تاکید بر روی روابط متقابل به هدف این پژوهش ، که بررسی پتانسیل آموزشی هنر مشارکتی ، برای پیشنهاد گزینه های جایگزین در رابطه با خودپندارهای ذهنی و فرصت طلبی اقتصادی است (و تحت ایدئولوژی هایی همچون نئولیبرالیسم تعلیم و تربیت را هدف گیری می کند) ، پرداخته شود. این که چگونه شکل های مشارکت هنری می تواند به نفع یک رابطه ی متقابل میان افراد، ابعاد اجتماعی و زیست محیط ، عمل نماید می توان گفت در این راستا با استفاده از منابع کتابخانه ای و مشاهده روابط بین افراد و توصیف و تحلیل آن در مدارس طبیعت ، از طریق تعامل با مفاهیم نظری همچون؛ همبستگی و محیط زیست با شیوه های مشارکتی هنر اجرا و هنر جامعه به بررسی مسائل مربوط به پایداری محیطی می پردازیم . در نتیجه این پژوهش هنر را به عنوان یک مکان نمادین که در آن معلمان و دانش آموزان بتوانند با یکدیگر زندگی به شیوه های پایداری جمعی را تجربه کنند و اکولوژی های زیست محیطی ، اجتماعی و ذهنی را در هم آمیزند مطرح می کند که دارای توانایی آموزش یک نوع فرد سوم یعنی فرد اکولوژیکی در ارتباط با دیگران با از بین بردن موانع فرد گرایی است .

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، فرد اکولوژیکی ، مدارس طبیعت ، هنر اجرا ، هنرجامعه ، هنر مشارکتی .