بررسی اثربخشی روشهای غیردارویی مورد استفاده در درمان و کاهش نشانه های اختلال نقص توجه در کودکان و دانش آموزان (مطالعه مروری)

اختلال نقص توجه، از جمله اختلالات رفتاری-هیجانی محسوب می شود که در صورت ابتلای افراد در دوران کودکی، زندگی اجتماعی و شخصیتی آنها را در بزرگسالی تحت الشعاع قرار می دهد. بر اساس دستورالعمل انجمن روانپزشکی آمریکا در سال ۲۰۱۳، برای تشخیص این اختلال، وجود حداقل ۶ نشانه در کودکان و حداقل ۵ نشانه برای بزرگسالان لازم است. با توجه به نشانه ها، روشهای تشخیصی و نیز میزان شیوع این اختلال در کودکان، روشهای درمانی متعددی مبتنی بر دارو و مداخله به کارگیری شده اند که هرکدام از آنها تاثیرات متفاوتی را به دنبال داشته اند. در این پژوهش مروری قصد داریم اثربخشی روشهای غیردارویی مورد استفاده برای درمان و کاهش نشانه های اختلال نقص توجه را مورد بررسی قرار دهیم. از این رو با جستجوی کلیدواژگان انتخابی در پایگاه داده های اطلاعاتی،۳۸۷ مقاله ی علمی- پژوهشی منتشر شده در بازه زمانی ده ساله ( سالهای ۱۳۹۰-۱۴۰۰ ) استخراج شدند و نهایتا ۷۱ مقاله با روش های پیمایشی و فیش برداری مورد بررسی قرار گرفتند. براساس یافته های این پژوهش، روشهای غیر دارویی مورد استفاده در حوزه اختلال نقص توجه را می توان در ۵ حوزه ی آموزش درمانی، بازی درمانی، توانبخشی، نوروفیدبک و سایر مداخلات قرار داد. مقایسه روشهای غیر دارویی در این پژوهش نشان می دهد که همهی روش ها می توانند در بهبود نشانه های اختلال نقص توجه و افزایش توجه و دقت افراد موثر باشند. البته در برخی روشها از جمله آموزش حافظه کاری می بایست تفاوتهای فردی از جمله سن، جنسیت و هوش بهر فرد، مدنظر قرار بگیرند.

کلیدواژه ها:

اختلال نقص توجه ، نقص توجه ، اختلالات ، درمان اختلال نقص توجه