بررسی میزان دستیابی به حداقل های یادگیری در واحدهای نوزادان و بهداشت مادر و کودک، تنظیم خانواده و موانع اجرای آن از دیدگاه دانشجویان مامایی

آموزش بالینی زیر بنای تامین نیروی انسانی کارآمد، متبحر و آگاه جهت رفع نیازهای جامعه است. هدف از این پژوهش، تعیین میزان دستیابی دانشجویان مامایی به حداقل های یادگیری در واحدهای تخصصی و موانع اجرای آن از دیدگاه دانشجویان مامایی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور می باشد. در این مطالعه ی توصیفی، کلیه ی دانشجویان ترم آخر کارشناسی مامایی سال های ۹۰ – ۱۳۸۹ به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات دو پرسش نامه ی مربوط به حداقل های یادگیری در واحدهای کارآموزی_کارورزی نوزادان و بهداشت مادر و کودک و تنظیم خانواده بود. داده ها با نسخه ی ۱۲ نرم افزار SPSS به صورت توزیع فراوانی و بررسی کلی با مقیاس مطلوب، نسبتا مطلوب و نامطلوب تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که میزان دستیابی به حداقل-های یادگیری در واحد بخش نوزادان در ۳۰ درصد موارد نسبتا مطلوب و در ۷۰ درصد موارد نامطلوب و در واحد بهداشت مادر و کودک و تنظیم خانواده در ۳۳/۵۸ درصد موارد مطلوب و در ۲۵ درصد موارد نسبتا مطلوب و بقیه نامطلوب ذکر گردید. مهم ترین موانع اجرای یادگیری به ترتیب اهمیت، در واحد نوزادان: انتخاب محیط بالینی نامناسب، انجام کار توسط اینترن و رزیدنت، تعداد زیاد دانشجویان و مهارت و تجربه ی کم مربی و در واحد بهداشت مادر و کودک و تنظیم خانواده: تعداد کم بیماران و تعداد زیاد دانشجویان ذکر گردید. بنابراین بهتر است، حداقل های آموزشی بازنگری و با توجه به ماهیت کسب هر مهارت بالینی مجددا تعریف و منطبق با نیاز فراگیران تنظیم شوند و استراتژی هایی برای رفع موانع اجرایی از جمله آموزش عملی بر روی مولاژ، انتخاب محیط بالینی مناسب و دوره های بازآموزی برای ارتقای مهارت های مربی اتخاذ شود.

کلیدواژه ها:

حداقل های یادگیری ، موانع اجرایی ، مهارت های بالینی ، حداقل های پیشنهادی