خودکارآمدی در شایستگی بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تبریز

با توجه به ارتباط نزدیک بین مفهوم کیفیت و شایستگی بالینی و همچنین ارتقای کیفیت خدمات پرستاری با افزایش شایستگی بالینی، این مطالعه با هدف تعیین خودکارآمدی در شایستگی بالینی دانشجویان پرستاری و ارتباط آن با مشخصات فردی_اجتماعی صورت پذیرفت. این مطالعه ی توصیفی_تحلیلی در دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال تحصیلی ۹۲-۱۳۹۱صورت گرفت. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه ی خودکارآمدی برای شایستگی پرستاری حرفه ای استفاده شد که شامل ۱۸۱ گویه می باشد که در شش حیطه شامل حیطه ی ارتباط پرستار_مددجو، حیطه ی ارتقای سلامتی، حیطه ی پیش گیری از بیماری/صدمه، حیطه ی مراقبت حمایتی، حیطه ی مراقبت توان بخشی و حیطه ی عملکرد حرفه ای تدوین شده است. داده ها با نسخه ی ۱۳ نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. بر اساس یافته ها، میانگین خودکارآمدی در شایستگی پرستاری حرفه ای ۵/۱۴± ۱/۶۸ می باشد. از میان حیطه های مربوطه، حیطه ی عملکرد حرفه ای (۴/۱۶± ۰۲/۷۳) بیشترین و حیطه ی ارتقای سلامتی ( ۶/۱۶± ۷/۶۴) کمترین سطح را دارد. در مطالعه ی حاضر ارتباط بین جنسیت و خودکارآمدی در شایستگی پرستاری حرفه ای معنادار بود (۰۱/۰P=). با توجه به اینکه خودکارآمدی در شایستگی پرستاری حرفه ای در محدوده ی متوسط قرار دارد، نیاز است برنامه های پرستاری در راستای افزایش خودکارآمدی دانشجویان با اتکای بر کسب شایستگی بالینی تعدیل یابد و کسب شایستگی پرستاری در ارزیابی های پرستاری گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، شایستگی بالینی ، دانشجویان پرستاری