مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر پپتید شبه گلوکاگن-۱ و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲

هدف: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر GLP-۱ و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. مواد و روش ها: ۳۰ زن دیابتی ۳۵-۵۰ ساله عضو انجمن دیابتی شهرستان ساوه به شرط رعایت شرایط ورود و خروج به تحقیق بطور داوطلب به عنوان نمونه در تحقیق حاضر شرکت کرده و بطور تصادفی به سه گروه کنترل (۱۰ نفر) و تمرین هوازی (۱۰ نفر) و تمرین مقاومتی (۱۰) تقسیم شدند. ۲۴ ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین، ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی در پیش آزمون اندازه گیری شد. سپس گروه های تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به مدت ۸ هفته، ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۴۵ تا ۶۰ دقیقه برنامه تمرینی مربوط به خود را انجام دادند. پس از گذشت ۸ هفته و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین مجددا ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<۰.۰۵ تحلیل شد. نتایج: تحقیق حاضر نشان داد بین تاثیر دو روش تمرین بر مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری وجود ندارد (P=۰.۹۲۲) اما بین تاثیر دو روش تمرین بر مقادیر GLP-۱ تفاوت معنی داری وجود دارد (P=۰.۰۰۱). نتیجه گیری: تمرینات هوازی و مقاومتی بتوانند با افزایش GLP-۱ باعث کاهش اشتها و کنترل وزن در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو شود. همچنین به نظر می رسد تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی تاثیر بیشتری دارد.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، تمرین مقاومتی ، زنان چاق ، دیابت نوع دو ، GLP-۱