بررسی تطبیقی شاهنامه فردوسی با آثار نمایشی حماسی غیرایرانی با تکیه بر صحنه های جنگ

؛«جنگ از جمله پدیده های اجتماعی است که در تمدن های بشری همراه و همزاد زندگی انسان ها بوده و بی شک نیروی انسانی به عنوان اصلی ترین عامل موثر در تمام جنگ ها به ایفای نقش خویش پرداخته است». جنگ و نبرد و قهرمان محوری اگرچه با ادبیات حماسی درآمیخته است، اما واقعیت این است که این نوع ادبی، علاوه بر کارکردهای رزمی، کارکردهای غیررزمی هم دارد. از جمله تشویق به قهرمانی، وطن دوستی، دشمن ستیزی، گرامی داشت نام دلاوران و قهرمانان، تعلیم بزرگی و بزرگواری دشمن شناسی و ه ویت سازی. جنگ و ع وامل موثر بر آن بخش بزرگی از حماسه حکیم ابوالقاسم فردوسی را نیز به خود اختصاص داده است. انسان در آن خداوند قدرت است و یزدان پشت و پناه این انسان قدرتمند است. «جنگ های شاهنامه در بردارنده بزرگترین درس های عزت و شرافت است؛ نام نیک، سربلندی، بهشت جویی، نفی نمودن بدی و بیداد، دفاع از ناموس و وطن، مرگ با عزت در برابر زندگی با خفت و ... عناوین پندهای شاهنامه اند». شاهنامه داستان جنگ است و بقیه وقایع در سایه آن اتفاق می افتد، جنگ تنها یک کنش خونین نیست، ریشه در مسائل عمیق انسانی دارد و وضعیت زیستی و ذهنی جامعه را بازتاب می دهد.