تحلیل داستانی از مثنوی معنوی بر مبنای رویکرد روایت شناسی

در مطالعات ادبی معاصر، بوایت شناسی برای دریافتن معنا و نحوه تاثیر یک اثر ادبی بر مخاطب، قواعد سازمان یافته روایت را در کانون توجه و مورد کاوش قرا داده است. داستان «شیر و نخجیران» یکی از برجسته ترین روایت های مولانا در مثنوی معنوی است که آن را مقدمه ای برای بیان تعالیم خود و کنش انتقال معنا قرار داده است. در این پژوهش مولفه های روایت شناسی چون داستان های درونه ای، سرعت روایت و حقیقت مانندی مورد مداقه قرار می گیرد. این پژوهش با به کارگیری مولفه های روایت شناسی می کوشد به چگونگی روایت و شیوه ابتکار مولانا برای جذب مخاطب حتی پس از پایان روایت داستان پی ببرد و این را نشان دهد که چگونه مولانا به کمک خرده داستان های تعبیه شده در داستان اصلی توانسته است به تبیین دو مفهوم فلسفی- عرفانی متقابل «توکل و جهد» بپردازد.

کلیدواژه ها:

مثنوی ، روایت شناسی ، سرعت روایت ، حقیقت مانندی ، داستان درونه ای