بازخوانی و بازاندیشی نظریات دکتر محمدرضا اولیاء در معماری

داستان و داستان گویی، از جمله عرصه هایی است که خالق یکتا نیز در پیاده سازی تعالیم خویش از آن بهره گرفته است. در واقع این ابزار برای صیانت از آموخته های بشری است و از اینرو دور از انتظار نیست تا نقل سینه به سینه نیز شگرد داستان یافته و با ذات الوهیت پیوندی ناگسستنی برقرار نماید. معماری که هنری است آمیخته از علم و تجربه که صد البته تجربه در آن فوق علم است؛ هم به حفاظت و آنهم حفاظت تحریری محتاج است تا خطاها را در نقل و انتقال کاهش داده و باعث بکر بودن مسایل مطرح شده و زنده و ثابت ماندن آن گردد. این مقاله، برای ارزیابی و کاوش نظریات و دیدگاه های اولیا می باشد که حاصل تجربیات عمیق ایشان در حوزه ی معماری است و در سلسله مراتبی از جریاناتی بروز و ظهور نموده که یا در لحظه نازل شده یا محل تکفر جمعی می باشد. بر این پایه پس از مرور کوتاهی بر زندگی ولی، با کاربست روش تحلیل محتوا، مجموعه ای از مباحث مطرح شده از سوی ایشان در جلسات برداشت از بناهای تاریخی و درس آشنایی با هنرهای سنتی ایران واکاوی و ارزیابی می گردد. در مجموع می توان نگاه اولیا را برای حفظ معماری اصیل و پایدار در دو محور شامل ضرورت توسعه و گسترش حفاظت تحریری و عطف توجه به شیوه های آموزش معماری بدور از شیوه های مرسوم و رسمی کنونی خلاصه کرد.

کلیدواژه ها:

دکتر اولیاء ، نظریه ، معماری ، حفاظت ، آموزش ، روش تحقیق.