سکونتگاه های غیر رسمی و رویکردهای مسلط در برنامه ریزی جهت حل مساله

سکونتگاه های غیر رسمی به مناطقی گفته می شود که مهاجران روستایی و محرومان جامعه شهری را در خود جای داده یا خارج از برنامه ریزی رسمی و قانونی توسعه شهری، عمدتا بدون مجوز در درون یا خارج از محدوده قانونی شهرها به وجود آمده است. فقدان سند مالکیت رسمی و محرومیت از خدمات و زیرساخت های شهری از شاخص های این سکونتگاه هاست. شرایط موجود و حاکم بر این گونه نواحی در بروز ناهنجاری های اجتماعی بسیار مساعد است.سکونتگاه غیررسمی یا به عبارتی زورآبادی ها به عنوان یک مساله مهم شهری و چالش عمده اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و غیره، گریبانگیر بسیاری از شهرهای جهان، به ویژه شهرهای کشورهای جنوب و در حال توسعه شده است. لذا، لزوم توجه و ارائه برنامه تحت رویکردهای کارساز و تجربه شده ضروری به نظر می رسد. در مواجهه شدن با هر پدیده ای لازم است شناختی کامل از ماهیت و تغییرات احتمالی آن پدیده بدست آورد تا از این رهگذر انگیزه های تشکیل آن پدیده و روند رشد و یا افول آن پیش بینی گردد و سیستم متولی دچار بحران جهت مدیریت آن نگردد. از این رو در این پژوهش با روش توصیفی و با هدف کاربردی به بررسی سکونتگاه های غیر رسمی و رویکردهای موفق جهت بهبود وضعیت آن اقدام شده است. رویکردهایی شامل رویکرد ارتقا بخشی (بهسازی )، توانمندسازی و ... همچنین بررسی ابعاد مختلف شکلگیری از جهات مختلف اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و ... پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: سکونتگاه ، سکونتگاه غیررسمی ، برنامه ریزی.