ارزیابی تاثیر آموزش خودراهبری به شیوه بر خط بر بهبود عملکرد تحصیلی و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر آموزش خودراهبری به شیوه بر خط بر بهبود عملکرد تحصیلی و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان دختر پایه دوم دوره دوم متوسطه شهر ساری در سال تحصیلی ۱۴۰۰ – ۱۴۰۱ بود. حجم نمونه پژوهش شامل ۳۴ نفر (هر گروه ۱۷ نفر) از دانش آموزان بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شد. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه عملکرد تحصیلی توسط فام و تیلور (EPT) (فام و تیلور، ۱۹۹۹) پرسشنامه سرزندگی تحصیلی حسین چاری و دهقانی زاده (۱۳۹۱). از تحلیل کوواریانس یک متغیره و چند متغیره برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش خودراهبری بر سه خرده مقیاس عملکرد تحصیلی (خودکارآمدی (۲۹/۵۵=F و ۰/۰۰۱ =p)، تاثیرات هیجانی (۴/۱۰= F و ۰/۰۵=p) و انگیزش (۱۳/۸۹=F و ۰/۰۰۱=p) اثربخشی معناداری دارد و بر خرده مقیاس های برنامه ریزی (۲/۰۵=F و ۰/۱۶=p) و فقدان کنترل پیامد (۰/۴۶=F و ۰/۵۰=p) اثربخشی معناداری نداشت. همچنین نتایج نشان داد که آموزش خودراهبری برسرزندگی تحصیلی (۲۴/۲۹=F و ۰/۰۰۱=P) اثربخشی معناداری دارد. با توجه به شیوع کووید – ۱۹ استفاده از شیوه برخط آموزش خودراهبری می تواند منجر به بهبود عملکرد تحصیلی و سرزندگی تحصیلی گردد.

کلیدواژه ها:

خودراهبری ، بر خط ، عملکرد تحصیلی ، سرزندگی تحصیلی ، دانش آموزان