نقش پیوستن به معاهده زیست محیطی پاریس در تامین منافع و گسترش روابط ایران در عرصه بین المللی

معاهده زیست محیطی پاریس به عنوان یک سند راهبردی با هدف جهت دهی به سیاست گذاری محیط زیست در دنیا در سال ۲۰۱۵ به تصویب رسید. این موافقت نامه با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تدوین گردیده است و برای رسیدن به این هدف با برگزیدن ساختار پایین به بالا این امکان را برای طرف ها فراهم نموده است که با توجه به ظرفیت و توان خود، حدود تعهدات شان به کاهش انتشار این گازها را تعیین نمایند. به موجب این معاهده هر یک از دولت ها موظف هستند برنامه مشارکت ملی خود که مشتمل بر اقدامات آنها در راستای کاهش انتشارات گازهای گلخانه ای و سازگاری با شرایط ناشی از تغییرات اقلیمی است را با توجه به کنوانسیون چارچوب و دیگر اسناد متناظر مورد توجه قرار گرفته است. بدیهی است که در این صورت، الحاق کشورهای در حال توسعه ای مانند ایران که سهمی ناچیز در تولید این گازها دارند، فقط سبب تحمیل الزامات و محدودیت هایی به کشور خواهد شد که در نهایت توسعه صنعتی و اقتصادی کشور را با مخاطره مواجه خواهد کرد؛ افشای اطلاعات صنایع کلیدی کشور از دیگر خطرات پیوستن به این معاهده است. برای الحاق به معاهده پاریس ضروری است اقدامات متناسب توسط ایران در راستای تحقق اهداف و تکالیف مندرج در معاهده و برنامه مشارکت ملی انجام پذیرد تا علاوه بر بهره مندی از همکاری های بین المللی مندرج در توافقنامه، اسباب گسترش روابط ایران در عرصه بین المللی را فراهم نماید.

کلیدواژه ها:

معاهده پاریس ، ایران ، گازهای گلخانه ای ، تغییرات اقلیمی ، زیست محیطی