ویژگیهای نثر کلاسیک فارسی

سبک نثر به شش دوره تقسیم میشود تا تاریخچه و ویژگیهای مستمر سبک نثر در ادبیات فارسی روشن شود: عصر اول:۴۵۰-۳۰۰ق؛ عصر دوم:۵۵۰-۴۵۰ق.؛ عصر سوم:۶۰۰-۵۵۰ق؛ عصر چهارم: ۱۲۰۰-۶۰۰ق.؛ عصر پنجم: ۱۳۰۰-۱۲۰۰ق.؛ عصر ششم: از ۱۳۰۰ق. در این مقاله از مقدمه دوره نثرنویسی بررسی آغاز خواهد شد. مورد سبک نثر فارسی و ویژگیهای نوشته های نویسندگان اصلی عبارتند از: علامه طبری، ابوالموید بلخی، ابومنصور موفق، ابن سینا، بیرونی، ناصرخسرو، ابوالفضل بیهقی، ابوالمعالی نصرالله منشی، نظامی عروضی، شیخ سعدی، صادق هدایت، دهخدا، جمالزاده، صادق چوبک، فتح علی آخوندزاده، حاجی بابا اصفهانی، میرزا حبیب اصفهانی و دیگران. الگوهای کهن ادبیات منثور عبارتند از: دین، بلاغت، حماسه، تاریخ، علم، فلسفه، معنویت، اخلاقی و تصوف؛ فصیح بودن؛ ادبیات منثور فارسی متاثر از ادبیات منثور عربی شدن؛ استفاده بیشتر از تزیینات شعری در سطح معنایی، سبک نثر ابوالمعالی نصرالله منشی و نظامی عروضی به آن پرداخته خواهد شد. توسعه ادبیات منثور فارسی با ظهور شیخ سعدی و سبک متفاوت هر فصل از گلستان او. در ادبیات بازگشت سه نوع ادبیات منثور و مضامین ناپایداری در نوشته های نویسندگان مطرح خواهد شد. تغییرات نثر فارسی در دوره معاصر به دلیل انتشار روزنامه ها و نشریات، گسترش صنعت چاپ، ارتباط با اروپا، شمار و گسترش کار ترجمه، موجب حرکت نثر فارسی به سوی بیان ساده و آسان شد.

کلیدواژه ها:

فارسی ، نثر ، کلاسیک ، عصر ، نویسنده.