ضرورت پیشگیری از حاشیه نشینی و آسیب شناسی فرهنگی در حریم کلانشهرها

یکی از این تصمیمات بحث برانگیر، به مسئله تعیین خط حریم شهری برای شهرهای کشور باز می گردد. بسیاری از کارشناسان فعال در این حوزه تعیین خط حریم شهری در کلانشهرها را، اصلی ترین دلیل رشد حاشیه نشینی تلقی می کنند. ایجاد محدودیت برای گسترش افقی شهر در طول زمان های مختلف به دلایل متفاوتی صورت گرفته و طبیعی است که کارکردهای متفاوتی نیز در بر داشته باشد. تعیین خط حریم شهری به صورت قانونی در تهران با کارکرد اجرای سیاست مدیریت و مهار توسعه شهرها به مصوبات الحاقی قانون شهرداری در سال ۱۳۴۵ برمی گردد که شهرداری را مکلف به «تعیین حدود حریم شهر و تهیه نقشه جامع شهرسازی با توجه به توسعه احتمالی شهر» کرده بود. این موضوع البته دستخوش تغییرات نسبتا زیادی نیز بوده است. پدیده ای که میراث مدیریت نادرست گذشته است. و هم اکنون نیز بسیاری از خانوارهای مستضعف را درگیر کرده است. توسعه نامتوازن و غیرقانونی در حریم شهرها باعث تقاضای مجازی برای تخلیه روستاها می شود و درصد بیشتر حاشیه نشینی در این محلات است. تخلیه روستاها و حاشیه نشینی علاوه بر ایجاد معضلات زیستی و مشکلات اجتماعی و آسیب رساندن به فضای شهری، تولید در روستا را دچار خدشه می کند. حاشیه نشینی از معضلات گریبانگیر کلانشهرها طی دهه های اخیر است که از روند رو به رشد برخوردار بوده و چالشهای بسیار در بخشهای مختلف فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی در پی داشته است. روستاییانی که کارگری در شهر را برای تامین معاش برمی گزینند از آنجا که از نظر مالی امکان سکونت در شهر را ندارند در حاشیه شهرها سکونت می کنند و به نوعی حاشیه شهرها به خوابگاههایی برای کارگران روستایی تبدیل می شود.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: حاشیه نشینی ، حریم کلانشهرها