تاثیر زغال زیستی بر زنده مانی و رشد نهال های تحت خشکی سرو نقره ای و کاج سیاه

زغال زیستی نمونه ای از اصلاح کننده های خاک است، که علاوه بر بهبود ساختمان خاک، به عنوان یک راه حل برای افزایش مقاومت به خشکی و بهبود کارایی مصرف آب برای بسیاری از گیاهان استفاده می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی کاربرد زغال زیستی روی زنده مانی و رویش ارتفاعی نهال های سرو نقره ای و کاج سیاه در شرایط آبیاری و دیم در یک منطقه جنگلی تخریب یافته کوهستانی شمال ایران (دوآب سوادکوه) و در بازه زمانی ۱۵۰ روزه طراحی شد. ترکیب تیمارها شامل: ۱) خاک شاهد- دیم ۲) خاک شاهد- آبیاری ۳) زغال زیستی - دیم ۴) زغال زیستی - آبیاری بود. در سرو نقره ای، صرف نظر از اثر تیمار خاک، نهال های آبیاری شده با زنده مانی حدود ۹۰ درصدی نسبت به نهال های دیم از اندازه بزرگتری برخوردار بودند. در کاج سیاه، نهال های رشد یافته در تیمار "زغال زیستی-آبیاری" بالاترین میزان زنده مانی (۷۵ درصد) را نشان دادند. در هر دو گونه، آبیاری سبب افزایش رویش نهال ها شد و در هر یک از شرایط دیم و آبیاری، نهال های رشد یافته در زغال زیستی از اندازه بزرگتری نسبت به خاک شاهد برخوردار بودند. از این تحقیق نتیجه گیری می شود که در شرایط اقلیمی و ادافیکی این منطقه، بهتر است هر دو گونه با آبیاری مدیریت شوند و در صورت عدم استفاده از آبیاری (شرایط دیم) بهتر است از تیمار زغال زیستی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

زغال زیستی ، شاخص رویشی ارتفاعی ، زنده مانی