نقد ترجمه کتاب الصوفیه و السوریالیه بر پایه نظریه گارسس

ترجمه بیش از آن که "ابزاری" برای برگرداندن دانش و آگاهی از یک زبان به زبان دیگر باشد، "فرایندی" در بازتاب­دادن مفاهیم فرهنگی و اجتماعی است. برای بهبود چنین بازتابی، می­توان از دیدگاه­های نوین ترجمه، زبان­شناسی و گفتمانی بهره برد. یکی از دیدگاه­های نوین ترجمه، پیشنهاده کارمن گارسس اسپانیایی در سال ۱۹۹۴ و دارای چهار سطح "معنایی-لغوی"، "نحوی-واژه­ساختی"، "گفتمانی-کارکردی" و "سبکی-عملی" است که به کمک آن ها می توان "افزایش، مانش (نگهداری) و کاهش" اطلاعات متن اصلی را در متن ترجمه بررسی کرد. در این نظریه، از راه شمارش ویژگی­های مثبت و منفی ترجمه، "کفایت و مقبولیت" ترجمه نیز ارزیابی می­شود. در جستار پیش رو، به نقد ترجمه حبیب­الله عباسی از کتاب الصوفیه و السوریالیه ادونیس بر پایه این نظریه پرداخته می­شود. اگرچه مترجم به دلیل پیش­گرفتن شیوه "مترادف­ نویسی" و آوردن پی­نوشت­ های کمابیش زیاد، بر حجم متن ترجمه افزوده است، ولی بر اساس معیارهای مطرح­شده نزد گارسس، ترجمه او نگهدارنده اطلاعات متن مبدا است و با وجود خرده­­هایی که می­توان بر روش مترجم در برگرداندن اصطلاح­ ها و نوع ترجمه واژه به واژه گرفت، در مجموع، ترجمه وی دارای درجه کفایت و مقبولیتی است که در نظریه گارسس آمده است.

کلیدواژه ها:

تصوف ، زبان فارسی و عربی ، کارمن گارسس ، نظریه ترجمه ، نقد ترجمه