زمینه یابی عدم بهره گیری از امکانات محیطی توسط ساکنین مسکن مهر (نمونه مطالعاتی: مسکن مهرشهر جدید پردیس)

امروزه به دلیل افزایش روزافزون نرخ رشد جمعیت و به تبع آن افزایش قیمت زمین و مسکن در کلان شهرها ازجمله تهران نیاز به حاشیه نشینی و سکونت در ساختمان های مسکن مهر در اطراف تهران بیش ازپیش احساس می شود که این مهم منجر به شکل گیری مشکلات فراوان در میان ساکنین ساختمان های مسکن مهر به جهت دستیابی به امکانات محیطی مطلوب گردیده است. نکته حائز اهمیت آن است که به مسکن نباید صرفا به عنوان یک سرپناه نگریست و بایستی به جنبه های گوناگون آن ازجمله میزان دسترسی به خدمات و تسهیلات و ارتقا، پایداری اجتماعی در مجتمع توجه نمود. پژوهش پیش رو با روشی توصیفی-تحلیلی در ابتدا به بررسی شاخص های طراحی های مجتمع های مسکونی بر اساس رویکردهای توسعه پایدار می پردازد، سپس در غالب جدول سوات به تحلیل معیارهای موجود در نمونه مطالعاتی بر اساس مبانی نظری پرداخته و نقاط قوت و ضعف، فرصت ها و محدودیت های موجود در مسکن مهرشهر جدید پردیس به جهت دستیابی به تسهیلات و سایر امکانات رفاهی را تبیین می کند و نهایتا راهبردهایی به منظور کاهش اثربخشی محدودیت ها و موانع موجود و بهره وری از فرصت های موجود در منطقه ارائه می دهد. نتایج حاصله از پژوهش بیانگر آن است که یکی از دلایل اصلی عدم بهره گیری ساکنین مسکن مهر از امکانات محیطی عدم حس تعلق به مجموعه و بحران هویت ساکنین آن می باشد و درنهایت راهکارهایی به منظور بهره گیری هرچه بیشتر از امکانات محیطی و ارتقاء کیفیت شهری ارائه می دهد.