جایگاه تاریخ بیهقی در نثر فارسی (با نگاهی به کردستان ایران و اقلیم کردستان عراق)

نثر تاریخ بیهقی در مقایسه با متون منثور بیش از خود، تفاوت های سبکی آشکاری دارد که گرچه آن را در چارچوب سبک مرسوم به خراسانی تعریف می کنند، اما با برخورداری از ویژگی هایی منحصر به فرد مانند استفاده از واژگان خوش آهنگ، بیان جزئی نگرانه رویدادها در عین ایجاز یا استشهاد به آیات و امثال و ابیات، مسیری نو را پیش پای نثر دری گذاشت که کاملا متمایز از قبل بود. این مسیر نو نهاده که حاصل سی و نه سال تجربه نویسندگی بیهقی در دیوان رسالت غزنویان بود پس از بیهقی به دست منشیان دربارها استمرار و قوام یافت تا سرانجام به نثر فنی و مصنوع کشید. آغازگری این مسیر نو در نثر دری، به یاری عدول از سنتی ممکن شد که پیش از بیهقی در تاریخ نویسی وجود داشت، بدین معنی که تاریخ نویسان پیش از بیهقی، تماما یا دانشمند بودند یا وزیر؛ تا روزگار بیهقی کسی از طبقه دبیران به قصد نگارش کتاب، قلم به دست نگرفته بود. این جستار با متن کاوی تاریخ بیهقی نشان می دهد که آغازگری سبک تازه بیهقی با عدول او از سنت تاریخ نویسی همراه بوده است. در این مقاله به جایگاه تاریخ بیهقی در نثر دری در کردستان ایران و اقلیم کردستان عراق نیز خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

تاریخ بیهقی ، نثر منشیانه ، تاریخ نویسی ، کردستان و اقلیم کردستان عراق