اثربخشی گروه درمانی وجودی بر سازگاری با طلاق زنان مطلقه

طلاق، معتبرترین شاخص آشفتگی زناشویی است که سازگاری افراد را در تمام ابعاد (روانشناختی، جسمانی،اجتماعی و هیجانی) تحت تاثیر قرار میدهد؛ در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه-درمانی وجودی بر سازگاری با طلاق زنان مطلقه انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه آماری آن را کلیه زنان مطلقه مراجعه کننده به مرکز مشاوره آرامش روان شهر مشهد در شش ماهه اول سال ۱۴۰۰ تشکیل داد (N=۱۹۷)؛ که از این بین، تعداد ۳۰ نفر که حاضر بههمکاری بودند و ملاکهای ورود به پژوهش را داشتند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش ۱۵) نفر) و کنترل ۱۵) نفر) منتسب شدند. روش اجرای مداخله گروه درمانی وجودی به صورت آموزش در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای به گروه آزمایش بود و گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکردند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه سازگاری با طلاق فیشر و بیرهاوس ( (۲۰۰۷ استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با کمک تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شد. نتایج نشان داد که گروهدرمانی وجودی بر سازگاری با طلاق زنان مطلقه موثر است (P<۰/۰۵) و میانگین نمره سازگاری با طلاق گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل افزایش بیشتری یافت.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی وجودی ، سازگاری با طلاق ، طلاق.