مقایسه اثر وضعیت های رو به شکم و طاقباز بر اکسیژناسیون نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان باNasal CPAP در بیمارستان الزهرای تبریز، سال ۱۳۸۹

زمینه و هدف: نتایج مطالعات نشان می دهد وضعیت رو به شکم در بهبود اکسیژناسیون موثر است. این مطالعه با هدف مقایسه وضعیت های رو به شکم و طاقباز بر اکسیژناسیون نوزادان نارس با سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان با N-CPAP صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به صورت متقاطع در سال ۱۳۸۹ در ۴۴ نوزاد نارس ۳۴-۲۹ هفته بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان الزهرای تبریز و تحت درمان با N-CPAP انجام شد. نوزدان به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول ابتدا در وضعیت روبه شکم، سپس طاقباز و گروه دوم بالعکس قرار گرفتند. اشباع اکسیژن شریانی و غلظت اکسیژن مصرفی به مدت ۳۰ دقیقه در هر وضعیت بررسی و در پرسشنامه ثبت گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و اندازه گیری های مکرر صورت گرفت. اعتبار آزمون با ۰۵/۰>p معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه بین درصد اشباع اکسیژن شریانی و غلظت اکسیژن مصرفی نوزادان هر دو گروه در هر دو وضعیت، اختلاف معنی دار آماری وجود داشت (۰۵/۰>p)، همچنین نتایج آنالیز واریانس معنی دار بود (۰۰۰/۰=p)، به طوری که اشباع اکسیژن شریانی نوزادان در هنگام تغییر وضعیت از طاقباز به رو به شکم افزایش و غلظت اکسیژن مورد نیاز کاهش یافت. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد اشباع اکسیژن شریانی نوزادان نارس تحت N-CPAP در وضعیت رو به شکم افزایش و به تبع آن نیاز به غلظت اکسیژن مصرفی نسبت به وضعیت طاقباز کاهش می یابد. بنابراین، چنانچه ممنوعیتی برای تغییر وضعیت نوزاد وجود نداشته باشد می توان از این وضعیت برای بهبود اکسیژناسیون در هنگام دریافت N-CPAP استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

Infant ، Premature ، Oxygenation ، Prone Position ، Supine Position ، Respiratory Distress Syndrome ، Newborn ، نوزاد نارس ، اکسیژناسیون ، وضعیت رو به شکم ، وضعیت طاقباز ، سندرم زجر تنفسی نوزادان