توسعه شتابان و ناهمگون شهرنشینی و مسایل اجتماعی حاشیه نشینی

یکی از مهمترین مسایل اجتماعی کشورهای در حال توسعه، رشد و توسعه شتابان و ناهمگون شهرنشینی بوده است. این رشد نامتوازن در پی خود تبعاتی به همراه دارد. به گفته بسیاری از اندیشمندان این حوزه، اساسی ترین مسئله شهرنشینی، مسئله حاشیه نشینی است. افزایش جمعیت شهرها و سرریز جمعیت شهرهای مادر به شهرهای اقماری همچنین افزایش تعداد مهاجران چالش هایی را پیش روی برنامه ریزان و مدیران شهر قرار داده است. چنانچه رشد جمعیت شهرهای ایران به دلیل شرایط حاکم از جمله شرایط اجتماعی و اقتصادی ادامه پیدا کند و کنترل نشود، مشکلات و مسائل شهرها هر روز بیشتر می شود. به منظور پاسخ دهی بهتر به رشد روزافزون جمعیت شهرها نیاز است زیرساخت های لازم و با کیفیتی ایجاد شود تا مشکلات و معضلات شهر کاهش یابد. بزرگ ترین مسئله ای که افزایش جمعیت برای شهرها ایجاد می کند، رفت و آمد و ترافیک است که موجب اتلاف هزینه و زمان شهروندان می شود و بار سنگینی را بر وظایف مدیریت شهری تحمیل می کند. بافت های اجتماعی شهرهای جدید که محلی برای سرریز جمعیت شهر مادر است نیز همگون نیست و همین امر موجب ایجاد معضلات اجتماعی و افزایش جرایم می شود و افزایش جمعیت در این شهرهای جدید، تامین زیرساخت های مورد نیاز را با چالش مواجه می کند. در نتیجه می توان گفت در امتداد حاشیه نشینی، پدیده ی دیگری تحت عنوان حاشیه نشینی حاشیه نشین ها شکل گرفته است. در این پدیده نوظهور حاشیه نشینان به واسطه مشکلات متعدد که مهمترین آن مسئله اقتصادی و تامین هزینه های مسکن است، توانایی ادامه سکونت در قسمت حاشیه ای شهر را ندارند و باز هم از مناطق حاشیه ای شهر عقب نشینی می کنند. اگر متخصصان حاشیه نشینی را آپاندیس شهر می گویند. بایستی حاشیه نشینی حاشیه نشین ها را به ویروس کشنده اجتماعی تشبیه کرد.

کلیدواژه ها:

واژه کلیدی: توسعه شتابان ، ناهمگون شهرنشینی ، مسایل اجتماعی ، حاشیه نشینی