تفکر انتقادی، ضرورت آموزش و پرورش

سنت تفکر انتقادی از افکار سقراط سرچشمه می گیرد، یعنی پرسش کردن انعکاسی از باورها و تبیین های رایج، و تمایز آن هایی که معقول و منطقی هستند از آن هایی که فاقد شواهد کافی یا پایه های منطقی کافی برای پذیرش هستند. افلاطون تعالیم سقراط را ثبت کرد و سنت تفکر انتقادی را ادامه داد هستند. جان دیویی و طرفدار دموکراسی (۱۹۱۰) قویا استدلال کرد که یک برنامه درسی مبتنی بر تقویت مهارتهای تفکر برای فرد یادگیرنده، جامعه و کل دموکراسی مفید خواهد بود. یک نسل بعد، ادوارد گلیزر (۱۹۴۱) یک مطالعه اساسی در مورد تفکر انتقادی و آموزش انجام داد. او استدلال کرد که تفکر انتقادی عبارت است از: (۱) تمایل به در نظر گرفتن مسائل و موضوعات به روشی عینی و متفکرانه. (۲) دانش روشهای تحقیق منطقی. و (۳) مهارت در به کارگیری آن روش ها (سیگفرید و کولندر ، ۲۰۲۲).تفکر انتقادی به منزله یک مهارت اساسی برای مشارکت عاقلانه در یک جامعه دموکراتیک شناخته می شود و در دنیای مدرن امروز یک مهارت مورد نیاز است که بیشتر به عنوان توانایی افراد برای به چالش کشیدن تفکراتشان درک می شود، این توانایی مستلزم آن است که آنها معیارهای خود را برای تجزیه، تحلیل و ارزیابی تفکرات شان گسترش دهند و به صورت عادی از آن معیارها و استانداردها برای گسترش کیفیت تفکرات شان استفاده کنند (احمد بیگی و همکاران، ۱۳۹۸) یکی از بنیادی ترین نیازهای بشری در عصر حاضر موضوع آموزش و پرورش است. چرا که زندگی در وضعیت پیچیده و متحول جامعه امروزی ایجاب می کند که افراد به طور دایم در حال یادگیری دانش و فنون جدید باشند. که از طریق تفکر انتقادی افراد و خصوصا دانش آموزان به رشد مهارت های اجتماعی نیز می رسند.

کلیدواژه ها:

تفکر انتقادی ، ضرورت ، آموزش و پرورش