شکنجه از نظر حقوق جزا

شکنجه، نقض آشکار حقوق بشر و رفتاری علیه حرمت و کرامت انسان به شمار میرود. مجمع عمومی سازمان ملل، این عمل را محکوم و حقوق بین الملل و همچنین، حقوق داخلی کشورها آن را منع نموده است. شکنجه امروزه در حقوق جزای بین الملل، به عنوان یک جرم بین المللی شناخته میشود و کنوانسیون منع شکنجه مصوب ۱۹۸۴ سازمان ملل متحد و اساسنامه دیوان بین المللی کیفری، بر جرم بودن آن تاکید دارد. در عرف بین المللی هم قاعده منع شکنجه، به عنوان یک قاعده آمره بین المللی پذیرفته شده است. برای این جرم در حقوق جزای بین الملل و حقوق جزای داخلی اکثر کشورها، مجازات هایی در نظر گرفته شده و برای رسیدگی به این جرم، هرسه نوع صالحیت سرزمینی شخصی و جهانی قابل اعمال میباشد . طرح هر دعوایی، اعم از مدنی یا کیفری، در محاکم دادگستری مستلزم اثبات آن است. به همین جهت بهطور معمول در قوانین شکلی یا بعضا قوانین ماهوی، به بحثپیرامون ادله اثبات دعوا پرداخته میشود و انواع این دلایل و تمامی احکام و مقررات مربوط به آنها مورد اشاره قرار میگیرند. یکی از مهمترین دلایل اثبات دعوا ، چه در امور مدنی و چه در امور کیفری اقرار است. تفاوت اقرار با سایر ادله اثبات دعوا در این است که به طور معمول اقرار به جهت دلالت بیشتری که بر واقع دارد، از ارزش و اعتبار خاصی برخوردار است. اقرار از زمان های گذشته به عنوان بهترین و مطمئن ترین دلیل برای اقناع وجدان قاضی نسبت به محکوم کردن متهم محسوب میشده است؛ هرچند که امروزه در صحت این سخن تردیدهایی به وجود آمده است.