بررسی نقش واسطه ای احساس تنهایی در رابطه راهبردهای یادگیری خودتنظیم با بهبود پیوند با مدرسه در دانش آموزان پایه ششم ابتدایی دبستان های دولتی شهر مهاباد

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه نقش واسطه ای احساس تنهایی در رابطه با راهبردهاییادگیری خودتنظیم با بهبود پیوند با مدرسه در دانش آموزان پایه ششم ابتدایی دبستان هایدولتی شهر مهاباد بود. نوع پژوهش کاربردی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری آن شاملتمامی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان مهاباد در سال تحصیلی ۹۹ - ۹۸ می باشد.حجم نمونه به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای بر طبق قاعده کلاین ۲۰۰نفر بدست آمد. ابزار گرداوری داده ها سه پرسشنامه پیوند با مدرسه (رضایی شریف، ۱۳۹۳)،احساس تنهایی (راسل، پیلاو و کاترونا، ۱۹۸۰) و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی(پینتریج و درگروت، ۱۹۹۰) بود. از مدل معادلات ساختاری برای تحلیل داده ها استفادهشد. نتایج نشان داد که مدل مفهومی پژوهش با داده های تجربی برازش دارد و احساستنهایی در رابطه با راهبردهای یادگیری خودتنظیم با بهبود پیوند با مدرسه دارای نقشمیانجیگرانه است. بدین شرح که راهبردهای یادگیری خودتنظیم با بهبود پیوند با مدرسهدارای ارتباط مثبت و هر دو مولفه مذکور با احساس تنهایی رابطه منفی دارند. نتایج اینپژوهش بیانگر آن است که تاکید بر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی میتواند باعث بهبودپیوند با مدرسه شود اما احساس تنهایی دانش آموزان می تواند به عنوان یک عامل منفی دربین راهبردهای خودتنظیمی و پیوند با مدرسه نقش تاثیرگذاری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، پیوند با مدرسه ، راهبردهای یادگیری خودتنظیم