ارزیابی کمی ریسک جابه جایی دستی بیمار در بخش های یکی از بیمارستان های تهران، به روش MAPO

زمینه و هدف: جابه جایی دستی بیماران ناتوان، یکی از فاکتورهای مهم و موثر بر کمردردهای حاد در بین پرستاران در معرض مواجهه است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کمی ریسک جابه جایی دستی بیمار در بین پرستاران بخش های یکی از بیمارستان های تهران، به روش MAPO انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر به روش تحلیلی - مقطعی در یکی از بیمارستان های شهر تهران در ۲۶ بخش انجام شد. نمونه ها به روش سرشماری، در بین پرستاران و بهیاران بخش های مختلف بیمارستان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و چک لیست MAPO استفاده گردید. یافته ها: بالاترین میزان امتیاز MPAO به ترتیب مربوط به بخش های دی کلینیک (امتیاز ۷/۱۴)، ارتوپدی مردان (امتیاز ۳/۶) و اتاق عمل جنرال (امتیاز ۷/۵) بود. ۸/۵۳% از بخش های بیمارستانی در سطح ۲ اقدام اصلاحی قرار داشتند که نشانگر ریسک وقوع اختلالات اسکلتی - عضلانی ۴/۲ برابر بالاتر از اقدام اصلاحی سطح ۱ بود. نتیجه گیری: با توجه به اینکه نسبت بیماران ناتوان در همکاری و یا همکاری جزئی، ابزار بلندکننده، کمکی، ویلچر و آموزش، بیشترین نقش را در بین ریسک فاکتورها برای بخش های فوق الذکر دارند می توان با افزایش تعداد نیروی انسانی و ویلچر، استفاده از ابزار بلندکننده، کمکی و آموزش؛ میزان امتیاز MAPO و در نتیجه سطح ریسک بروز اختلالات                   اسکلتی – عضلانی را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

musculoskeletal disorders ، nurses ، hospitals ، MAPO index ، بیماری های اسکلتی – عضلانی ، پرستاران ، بیمارستان ، شاخص MAPO