اثر مکمل گیری منیزیم بر شاخص های الکترومیوگرافی خستگی عضلانی در پی یک وهله فعالیت بدنی شدید بی هوازی

زمینه و هدف: منیزیم، کوفاکتوری با بیش از ۳۰۰ آنزیم است که در تولید انرژی و سیستم عصبی تاثیرگذار می باشد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر مصرف منیزیم بر شاخص های الکترومیوگرافی خستگی عضلانی در پی فعالیت بدنی شدید بی هوازی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه  نیمه تجربی، ۱۶ دانشجوی فعال مرد به صورت داوطلبانه شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. محل قرارگیری الکترود های الکترومیوگرافی برای عضلات، براساس دستورالعمل SENIAM مشخص گردید. آزمون روی دوچرخه ارگومتر (لوده ساخت هلند) انجام شد و همزمان با آن، فعالیت عضلات پای راست به وسیله دستگاه EMG ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون تی زوجی و تی مستقل تحلیل شدند. سطح معنی داری، ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها: مصرف مکمل منیزیم موجب کاهش درون گروهی RMS عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، عضله دوقلو داخلی (به ترتیب ۰۰۱/۰=p، ۰۵/۰=p، ۰۰۱/۰=p) شد، اما مقادیر بین گروهی تفاوت معنی داری نداشت. همچنین MPF پهن داخلی، پهن خارجی و عضله دوقلو درپی مصرف مکمل (به ترتیب ۰۰۱/۰=p، ۰۵/۰=p، ۰۵/۰=p) و نیز در مقایسه بین گروه ها تنها در عضله پهن خارجی گروه مکمل، افزایش (۰۲۶/۰=p) نشان داد. نتیجه گیری: براساس یافته های مطالعه حاضر، مصرف مکمل منیزیم سولفات، عملکرد افراد سالم فعال را در یک دوره کوتاه فعالیت های شدید همچون آزمون وینگیت بهبود می بخشد.  

کلیدواژه ها:

Magnesium sulfate ، Electromyography ، Fatigue. ، منیزیم سولفات ، الکترومیوکاردیوگرافی ، خستگی.