سنجش مقایسه ای اثرات فلوکستین و ایمی پرامین بر رفتار شبه افسردگی، سطح سرمی کورتیکوسترون و گلوکز در موش های صحرایی نر تحت استرس بی حرکتی

زمینه و هدف: افسردگی از شایع ترین اختلالات روانی است که می تواند از طریق حوادث استرس زای زندگی آشکار شود و ادامه یابد. از آنجا که روش درمان دارویی افسردگی، به کارگیری بلند مدت داروهای ضدافسردگی است؛ لذا این پژوهش با هدف مقایسه اثرات فلوکستین و ایمی پرامین بر روی افسردگی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، از ۲۴ راس موش صحرایی نر (نژاد ویستار با محدوده وزنی ۲۰±۱۸۰ گرم)استفاده شد. حیوان ها در چهار گروه شش تایی شامل: کنترل، تحت استرس بی حرکتی، دریافت کننده فلوکستین (دوز ۲۰ میلی گرم برکیلوگرم) و دریافت کننده ایمی پرامین (دوز ۳۰ میلی گرم برکیلوگرم) قرار گرفتند. القای استرس بی حرکتی به مدت ۱۴ روز توسط محدودکننده پلی اتیلنی انجام شد. در پایان دوره تیمار، اثرات ضدافسردگی داروها در گروه های تحت تیمار با استفاده از آزمون معلق ماندن دم بررسی گردید، سپس سطح سرمی کورتیکوسترون و گلوکز اندازه گیری شد. یافته ها: در این مطالعه، زمان بی حرکتی در گروه بیمار در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معنی داری داشت. با این وجود، تجویز فلوکستین یا ایمی پرامین، زمان بی حرکتی را در مقایسه با گروه بیمار کاهش داد. همچنین اعمال استرس بی حرکتی سبب کاهش معنی دار میزان کورتیکوسترون و گلوکز سرمی در مقایسه با گروه کنترل شد، درحالی که تجویز فلوکستین، میزان کورتیکوسترون را در مقایسه با گروه بیمار افزایش داد، اما تجویز ایمی پرامین تغییری ایجاد نکرد. تجویز فلوکستین یا ایمی پرامین نیز میزان گلوکز را در مقایسه با گروه بیمار افزایش داد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد استرس بی حرکتی سبب بروز رفتار شبه افسردگی می گردد و فلوکستین در مقایسه با ایمی پرامین، اثرات بهبودبخش بیشتری بر کاهش رفتار شبه افسردگی دارد.  

کلیدواژه ها:

Restraint ، Physical ، Fluoxetine ، Imipramine ، Tail Suspension test ، Corticosterone ، Glucose ، استرس بی حرکتی ، فلوکستین ، ایمی پرامین ، آزمون معلق ماندن دم ، کورتیکوسترون ، گلوکز.