اثر دگزامتازون بر فیبروز ریوی القاشده با بلئومایسین در مدل موشی سیستمیک اسکلروزیس

زمینه و هدف: سیستمیک اسکلروزیس(SSc)  یا اسکلرودرمی، یک بیماری مزمن بافت همبند با اتیولوژی نامشخص است. این بیماری مزمن با تغییرات عروقی، اختلالات سیستم ایمنی و فیبروز ارگان های داخلی مشخص می گردد. گرفتاری ریوی به صورت  (Interstitial Lung Disease) ILD، یک درگیری شایع و علت اصلی مرگ در بیماران SSc می باشد. تاکنون هیچ درمان موثری برای بیماری مشخص نشده است. براساس شواهدی که التهاب را عامل اولیه بروز فیبروز در SSc مطرح می کنند، گلوکوکورتیکوئیدها برای درمان  SSc-ILDپیشنهاد شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثر درمانی دگزامتازون در مدل موشی سیستمیک اسکلروزیس انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی برای ایجاد فیبروز ریوی، بلئومایسین به صورت زیرجلدی به موش های BALB/c تزریق گردید. جهت مداخله با دگزامتازون، موش ها ۱۴ دوز دارو را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. به منظور تعیین اثربخشی دگزامتازون، ارزیابی هیستوپاتولوژیکی و میزان فیبروز ریه با ماسون تریکروم انجام شد. یافته ها: در این بررسی، بلئومایسین، فیبروز ریوی شدید را القا کرد و تزریق دگزامتازون به صورت معنی داری، میزان رسوب کلاژن و فیبروز ریه را کاهش داد (۰۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد دگزامتازون قادر است فیبروز ریوی القاشده با بلئومایسین در مدل موشی اسکلرودرمی را کاهش دهد؛ بنابراین درمان با دگزامتازون ممکن است در مهار فیبروز ریوی بیماران مبتلا به SSc موثر واقع گردد.

کلیدواژه ها:

Bleomycin ، Scleroderma ، Systemic sclerosis ، Animal model ، Dexamethasone ، بلئومایسین ، اسکلرودرمی ، سیستمیک اسکلروزیس ، مدل حیوانی ، دگزامتازون