تاثیر تجویز خوراکی سیلیمارین بر التیام زخم تمام ضخامت معده در رت

زمینه و هدف: جراحی گاستروتومی می تواند با بروز عوارض جدی پس از عمل همراه باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات تجویز خوراکی سیلیمارین بر ویژگی های هیستوپاتولوژی و بیومکانیکی دیواره معده در پی جراحی گاستروتومی تجربی در رت انجام شد. روش بررسی: برش تمام ضخامت دیواره معده و متعاقبا بخیه آن در ۳۶ سر رت نر ویستار انجام شد. برای گروه شاهد منفی، روزانه یک بار ۲ میلی لیتر نرمال سالین به صورت خوراکی (به مدت پنج روز) تجویز گردید. برای گروه شاهد مثبت نیز اومپرازول (۶/۳ میلی گرم بر کیلوگرم) و برای گروه درمان سیلیمارین (۵۰ میلی گرم بر کیلوگرم) به همان شیوه تجویز شد. در روز ششم، آسان کشی و نمونه برداری صورت گرفت. بررسی آماری داده ها با استفاده از روش آنووای یک طرفه و Kruskal-Wallis انجام شد. یافته ها: یافته های هیستوپاتولوژیکی نشان دادند که افزایش معناداری از نظر بلوغ فیبروبلاست ها، تجمع و آرایش رشته های کلاژن، میزان رگ زایی و تشکیل لایه اپیتلیال در گروه درمان با سیلیمارین نسبت به دو گروه دیگر وجود دارد. بر مبنای نتایج، نفوذ سلول های التهابی به طور معناداری در گروه های درمان شده با اومپرازول و سیلیمارین در مقایسه با گروه شاهد منفی کمتر بود. حداکثر نیرو، نیروی تسلیم، نیرو، تنش و جذب انرژی در گروه درمان با سیلیمارین در مقایسه با سایر گروه ها بیشتر بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان دادند که تجویز خوراکی سیلیمارین منجر به بهبود شاخص های التیام زخم و پارامترهای بیومکانیکی آن در مدل تجربی زخم تمام ضخامت معده رت گردید. براساس نتایج می توان مصرف سیلیمارین در پی جراحی گاستروتومی را توصیه نمود.

کلیدواژه ها:

Omeprazole ، Silymarin ، Stomach ، Tensile strength ، Wound healing ، التیام زخم ، اومپرازول ، سیلیمارین ، معده ، نیروی کشش