جایگاه اقرار در دعاوی حقوقی و کیفری

در میان ادله اثبات دعوی، اقرار جایگاه بالایی را به خود اختصاص داده، به طوری که کامل ترین دلیل اثبات حق می باشد که هم در امور حقوقی و هم در امور کیفری از اهمیت خاصی برخوردار است. در دعاوی حقوقی، اقرار بین ادله دیگر ساده ترین روشی است که می تواند صحت ادعای طرف را اثبات نماید و هرگونه تردید و اشکال را برطرف سازد. زیرا اقرار کاشف از واقع و دلیل بر اثبات دعوی قرار گرفته است. در دعاوی کیفری نیز اقرار، اخبار شخص به ارتکاب جرم از جانب خود است. اقرار دعاوی مدنی و کیفری در دادگاه قابل استناد و معتبر است. بر این اساس در دعاوی مدنی، مفاد اقرار بر دادرس تحمیل می شود و او نمی تواند به دلایل دیگر بپردازد و به دادرسی و تحقیق ادامه دهد، لذا بر طبق این دلیل رای صادر می کند، لیکن اعتبار اقرار در دعاوی کیفری و رسیدگی به اتهام، جنبه طریقیت دارد و ارزیابی آن نیز مانند سایر ادله با دادگاه است و وجدان دادرس، داوری نهایی را بر عهده دارد. پس ممکن است اقراری که دارای همه شرایط می باشد، اعتقاد دادرس را نسبت به حقیقت سبب نشود و او را قانع نسازد. بنابراین اقرار یکی از ادله اثبات دعوا می باشد و در تمام دستگاه های قضایی با وجود شرایط صحت اقرار از حیث توان اثباتی نقش تعیین کننده ای را دارد که در این مقاله به بررسی جایگاه آن در هر دو دعاوی حقوقی و کیفری می پردازیم.

کلیدواژه ها:

اقرار ، انکار ، ادله اثبات دعوی ، دعاوی مدنی ، دعاوی کیفری.