اثر بخشی طرحواره درمانی بر افزایش امید به زندگی زنان مطلقه و تاثیر آن بر کاهشالگوهای ناسازگار اولیه فرزندان دختر آنها در شهر ارومیه

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی طرحواره درمانی بر افزایش امید به زندگی زنان مطلقه و تاثیر آن بر کاهش الگوهای ناسازگار اولیه فرزندان دختر آنها در شهر ارومیه انجام شده است. جامعه آماری این تحقیق، کلیه زنان مطلقه در شهر ارومیه در سال ۹۶-۱۳۹۵ بودند. روش نمونه گیری در این پژوهش به روش نمونه در دسترس بود. بدین صورت که در این پژوهش ۱۰۰ نفراز زنان مطلقه انتخاب شدند و پرسشنامه امید به زندگی و الگوهای ناسازگار اولیه به عنوان پیش آزمون روی انها اجرا گردید. سپس ۳۰ نفراز کسانی که کمترین نمره را به دست اورده اند بصورت تصادفی در دو گروه۱۵نفره ازمایش وکنترل جایگزین شدند.جهت جمع اوری داده ها از پرسشنامه های امید به زندگی اشنایدر و الگوهای ناسازگار یانگ استفاده گردیدو برای تحلیل داده ها از ازمون های اماری کواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۰ انجام شد.نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر افزایش خودکارامدی و امید به زندگی زنان مطلقه و تاثیر آن بر کاهش الگوهای ناسازگار اولیه فرزندان دختر آنها موثر واقع شده است .( p<۰/۰۰۱)

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، خودکارامدی ، امید به زندگی زنان مطلقه ، کاهش الگوهای ناسازگار اولیه فرزندان دختر