اثر مواد نفتی بر میزان رس قابل پراکنش خود به خودی و مکانیکی در خاک های با بافت مختلف

این پژوهش با هدف بررسی اثر کاربرد سطوح صفر، ۵/۱%، ۳% و ۵/۴% نفت خام، نفت سفید و گازوئیل بر رس قابل پراکنش خود به­خودی و مکانیکی در سه خاک با بافت­های لوم رسی، شن لومی و لوم شنی انجام شد. نتایج نشان داد که درصد رس قابل پراکنش خود به خودی در خاک­های تیمار شده با نفت سفید و گازوئیل در مقایسه با نفت خام به طور معنی­داری به­ترتیب در حدود ۳۴% و ۴۴% و رس قابل پراکنش مکانیکی در خاک­های تیمار شده با نفت سفید و گازوئیل در مقایسه با نفت خام به طور معنی­داری و در حدود ۲۰۰% بیشتر بود. نتایج در انتهای آزمایش نشان داد به طور کلی میانگین درصد رس قابل پراکنش خود به خودی در خاک شن لومی نسبت به خاک­های لوم رسی و لوم شنی به طور معنی­داری به ترتیب در حدود ۲۱% و ۵۷% بیشتر بود، در حالی که رس قابل پراکنش مکانیکی در خاک شن لومی به طور معنی­داری حدود ۳۱% کمتر از خاک لوم رسی و حدود ۳۲% بیشتر از خاک لوم شنی بود. به طور کلی افزایش سطوح مواد نفتی سبب افزایش درصد رس قابل پراکنش خود به خودی و مکانیکی در سطوح اولیه و کاهش آن­ها در سطوح بالاتر شد. نتایج نشان داد سطوح مختلف مواد نفتی اثرات معنی­داری بر رس قابل پراکنش داشتند. بنابراین نتایج این پژوهش می­تواند اطلاعات لازم در خصوص اثر مواد نفتی بر میزان رس قابل پراکنش خاک (به عنوان یکی از معیارهای استحکام و انسجام خاک و سایر ویژگی­های مرتبط با آن) را فراهم کرده و در تصمیم­گیری­های لازم برای مدیریت و اصلاح خاک­ها آلوده به نفت و همچنین استفاده از ترکیبات نفتی برای حفاظت از خاک در برابر فرسایش مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

شن لومی ، گازوئیل ، لوم رسی ، لوم شنی ، نفت خام ، نفت سفید