بررسی پدیده باد درمثنوی مولوی

در جهان بینی عرفانی، این جهان سایه ای از جهانی دیگر با جهان غیب است. بنا بر این هرچه در این جهان وجود دارد سایه یا نشانه - های آن جهان ناپیداست که از رهگذر زبان بیان می گردد. این واقعیت، گاه با زبان «عبارت» بیان می شود و زمانی دیگر در سطحی عالی تر ناگزیر باید از طریق زبان «اشارت» به مخاطب انتقال یابد. مولانا در مثنوی از هر دو زبان عبارت و اشارت استفاده کرده است. در مقاله حاضر نشان داده ایم که چگونه مولانا با استفاده از زبان اشارت، در گستره ای عظیم، جمادات، گیاهان، حیوانات و مجردات را نماد چیزهای متفاوتی قرار داده است. مساله اصلی این پژوهش تبیین چگونگی نمادپردازی مولانا در مثنوی است. زبان اشارت و نیز نمادهایی که مولانا به کار برده با جهان بینی او ارتباط مستقیم دارد. در این پژوهش که داده هایش را از طریق روش کتابخانه ای گرد آورده و آنها را با روش توصیفی - تحلیلی بررسی کرده است، این نتایج به دست آمده که مولانا تمام این نمادها را با نظامی که از تکامل هستی از جماد تا انسان و اندیشه، در نظر داشته پی می ریزد و عرضه می کند. اما جمادات آشکارا بر گیاهان، حیوانات و به ویژه بر مجردات، افزونی دارند.

کلیدواژه ها:

رمز ، نماد ، مولانا ، مثنوی ، عرفان.