بررسی رابطه بین نوع سبک های تفکر با خلاقیت در بین مدیران مدارس مرد شهرستانانگوران

اهمیت و ضرورت خلاقیت و فرایند رو به رشد آن در عصر حاضر، توجه پژوهشگران و برنامه ریزان آموزشی را به تحلیل و بررسی خلاقیت از دید آموزشی جلب کرده است. نظام های آموزشی، با توجه به برنامه ها، اهداف، محتوا و امکانات آموزشی خود، نقش موثرتری در فعال سازی یا تضعیف توانایی خلاقیت در افراد دارند. لذا، از مدت ها پیش بازنگری در برنامه های درسی و آموزشی و اصلاح آنها برای کمک به توسعه این توانایی در کودکان و نوجوانان محور توجه اغلب جوامع گرفته است. ما نیز برای احیای این استعداد و توانایی، نیازمند تحولی اساسی و عمیق در نظام آموزشی خود هستیم. این امر مستلزم آن است که موقیعت کنونی خود را بشناسیم تا بتوانیم برای ارتقای نظام آموزشی برنامه ریزی کنیم. با تاملی در نظام آموزشی کشورمان، می توان دریافت که فاصله ما با آنچه می تواند زمینه های رشد و توسعه خلاقیت را در کودکان و نوجوانان فراهم آورد، بسیار سخت است. بنابراین توجه و پژوهش درباره عناصر گوناگون آموزش و نقش آنها در پرورش نیروی خلاقیت دانش آموزان، از اهمیت خاصی برخوردار است. در این میان عناصر و عوامل موثر آموزشی، معلمان در این زمینه نقشی کلیدی ایفا می کنند (حسینی، ۱۳۸۵). معلمان می توانند با استفاده از روش های نوین تدریس خلاقیت را به دانش آموزان آموزش داده و الگوی آنها شوند، از سوی دیگر برخی تحقیقات (ترابی ،۱۳۹۰، کافمن و همکاران، ۲۰۰۵ ؛ ژانگ و استرنبرگ، ۲۰۰۹؛ ژانگ و ژو"، ۲۰۱۱) نشان داده اند که بین خلاقیت و سبک های تفکر رابطه وجود دارد، لذا توجه به رابطه انواع سبک های تفکر با میزان خلاقیت، می تواند برنامه ریزان آموزشی را در جهت کشف سبک های تفکر همسو با خلاقیت سوق داده و زمینه ی هر چه بهتر خلاقیت دانش آموزان را فراهم آورند.