میکروجلبک و تهیه آمونیاک

با افزایش تهدید گرمایش جهانی برای معیشت سیاره زمین، کاهش انتشار کربن در جو اجتناب ناپذیر است. کاهش انتشار کربن را می توان از طریق فناوری های جذب و جایگزینی کربن به دست آورد. میکروجلبک ها و آمونیاک (NH۳) به ترتیب به عنوان گزینه جذب کربن و جایگزینی کربن شناخته شده اند. این مقاله به بررسی رابطه متقابل بین این دو نامزد با پتانسیل کاهش کربن که عبارتند از: ریزجلبک ها و آمونیاک، و چشم اندازهای آینده، می پردازد. ابتدا، تاثیر حضور آمونیاک در زیستگاه طبیعی ریزجلبک ها از جنبه ویژگی رشد ریزجلبک، عملکرد فتوسنتزی و ترکیب بیوشیمیایی شناسایی می شود. راه حل های احتمالی حذف آمونیاک در سیستم آبی شامل تصفیه زیستی با ریزجلبک ها، نیتریفیکاسیون-دنیتریفیکاسیون با باکتری ها، تبادل یونی با استفاده از زئولیت ها و فن آوری های تماس دهنده غشایی است. در مرحله بعد، با شناسایی آمونیاک به عنوان منبع انرژی بالقوه آینده، تولید آمونیاک معمولی و همچنین تولید بیو آمونیاک مورد بحث قرار می گیرد. فن آوری ریزجلبک های مورد استفاده برای تولید گاز سنتز از طریق تجزیه در اثر حرارت و تبدیل به گاز هیدروترمال (HTG) بررسی شده و برای تولید آمونیاک برای دستیابی به هدف کاهش انتشار کربن شناسایی شده است. در نهایت، چالش ها و اثرات تولید بیوآمونیاک با استفاده از ریزجلبک ها برجسته می شود. عوامل اصلی تعیین کننده پایداری فناوری مبتنی بر ریزجلبک عبارتند از: تقاضای انرژی، اثرات زیست محیطی و هزینه تولید، که هر کدام دارای چالش هایی به میزان متفاوتی هستند. سیاست های دولتی که باعث توسعه در این زمینه می شوند نیز مورد بحث قرار می گیرند. با این حال، تحقیقات بیشتر در مورد تاثیر بر محیط زیست و مصرف انرژی باید به طور کامل انجام شود تا بتوان بهبود واضحی در استفاده فعلی از سوخت فسیلی ایجاد کرد.

کلیدواژه ها:

ریزجلبک ، آمونیاک ، زیست توده ، روابط متقابل ، تولید بیو آمونیاک ، پایداری