مدیریت یکپارچه درون سازمانها در جهت تعالی

امروزه واژه «مدیریت شهری» در شهرها مفهوم ویژه ای ندارد که بر اساس آن جایگاه و نظام خاص اداره شهر را در ذهن تداعی کند. به عبارت دیگر، سامانه های مدیریتی شهرها از حداقل ساختارهای نظام مند و متناسب با نیازهای امروزی شهرها برخوردارند. نیازهای وسیع شهروندان در همه زمینه ها از یک سو و سیاست های متفاوت و گاه متضاد دستگاه های خدمات رسان شهری برای پاسخگویی به این نیازها از سوی دیگر، فضایی را فراهم آورده که به دلیل ناهماهنگی دستگاه ها و چرخه نیمه کامل اداره شهر، اثربخشی سیاست ها را به حداقل ممکن کاهش داده است (ناظمی و همکاران، ۱۳۸۸). نتایج نشان می دهد سازمان هایی که دارای سیستم ها متعدد هستند، ناگزیر بایستی دیدگاه یکپارچه ای را دنبال کنند. راه کار "جزیره ای" در توسعه پورتال های سازمانی می تواند به اتلاف هزینه و افزایش ریسک منجر شود. تجمیع سیستم های کاربردی در واقع اتصال سیستم های مجزا از طریق اشتراک داده ها و عملیات خودکار است. برای مثال ممکن است سیستم پرسنلی، دستمزد و حسابداری به شکل یکپارچه دیده شوند اگرچه این سیستم ها به شکلی مجزا عمل می کنند اما از طریق اشتراک داده ها و برخی عملیات ممکن است با سیستم پورتال به صورت یکپارچه در رابط واحدی مشاهده شوند. ضرورت تحقق مدیریت یکپارچه شهری، ازاین جهت است که در شهرهای بزرگ، سالانه هزینه های زیادی به دلیل ناهماهنگی دستگاه های اجرایی، به شهروندان تحمیل می شود. یکی از نمونه های آشکار این ناهماهنگی ها، تداخل دو طرح عملیاتی از سوی دو نهاد متفاوت است که این امر منجر به اتلاف مقدار زیادی از منابع ملی و محلی می شود

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: مدیریت مشارکتی ، نیاز سازمانی