خانواده به عنوان یک سیستم متعامل

خانواده به عنوان یک سیستم اجتماعی، شامل گروهی از افراد است که از طریق ازدواج، تولیدمثل و پرورش فرزندان باهم زندگی می کنند. این سیستم و سازمان اجتماعی در طول تاریخ، نقشی حیاتی برای رشد و پیشرفت و اجتماعی شدن نوع انسان ایفا کرده است. خانواده بدون شک مهم ترین سازمانی است که بسترساز رشد و رفاه جسمی، روانی و اجتماعی کودک و عامل رسیدن وی به تعادل (فیزیکی، روانی و اجتماعی) است (موسوی ۱۳۹۷، به نقل از وود، ۱۹۹۶). اجتماعی شدن و آشنایی با قوانین، نقش ها و ارزش های فرهنگی به طور طبیعی در خانواده صورت می پذیرد (وتر و گیل، ۱۹۸۷) و کودک در تعاملات ابتدایی خود با خانواده به یک موجود اجتماعی تبدیل می شود. به همین دلیل هم از دیرباز عملکرد موردتوجه روان شناسان بوده است (والش،۱۹۹۳). گلدنبرگ و گلدنبرگ (۲۰۰۰) اظهار می دارند خانواده نظامی مبتنی بر دانش فرمانش و لذا باقاعده است. تعامل اعضای خانواده معمولا از الگوهای سازمان یافته و جاافتاده ای تبعیت می کند که بر ساخت خانوادگی مبتنی است این الگوها شخص را قادر می سازد تا یاد بگیرد که در تبادل های خانوادگی چه چیزی برای او و دیگران مجاز یا مورد انتظار است.اما خانواده، نه تنها یک سیستم است، بلکه به عنوان یک زیرسیستم از جامعه انسانی نیز محسوب می شود و عواملی از قبیل نژاد، موقعیت اقتصادی و اجتماعی، آموزش، نقش جنسی، کشور محل اقامت، مهاجرت، مذهب، ارتباطات سیاسی و مرحله چرخه زندگی خانواده، بر آن تاثیر می گذارد (کاسلو و همکاران،۱۹۹۵). والش معتقد است پیچیدگی ناشی از نحوه تاثیر و تعامل این عوامل متعدد در شکل گیری ماهیت و مفهوم خانواده در هر فرهنگ، تعریف «عملکرد خانواده» یا «ناکارآمدی خانواده» را مشکل می سازد (والش، ۱۹۹۷).