رابطه گرایش به سایکوپاتی با تجربه گسست و ادراک خطر

پژوهش حاضر با هدف رابطه گرایش به سایکوپاتی با تجربه گسست و ادراک خطر افراد ۲۰ تا ۵۰ ساله شهر تهران انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از نظر زمان یک پژوهش مقطعی، از لحاظ نوع داده ها کمی و از نظر روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را همه افراد ۲۰ تا ۵۰ ساله منطقه یک شهر تهران به تعداد تقریبی ۵۰۰۰۰ نفر تشکیل داد. روش نمونه گیری در دسترس بود. از جامعه آماری مذکور بر اساس فرمول مورگان و کرجسی ۳۸۱ نفر انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل سه مقیاس استاندارد لوینسون، کیل و فیتزپاتریک (۱۹۹۵) و پرسشنامه ادراک خطر بنتین، اسلوویچ و سورسون (۱۹۹۳) بود. برای آزمون فرضیه های پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. تحلیل نتایج نشان داد متغیر تجربه گسست پیش بینی کننده معنادار گرایش به سایکوپاتی می باشد. متغیر ادراک خطر پیش بینی کننده معنادار گرایش به سایکوپاتی نیست. بین تجربه گسست و گرایش به سایکوپاتی رابطه معناداری وجود دارد و با افزایش میانگین تجربه گسست و مولفه های آن، میانگین گرایش به سایکوپاتی نیز افزایش پیدا می کند. بین ادراک خطر و گرایش به سایکوپاتی رابطه معناداری وجود دارد و با افزایش میزان ادراک خطر در نمونه پژوهش گرایش به سایکوپاتی در آنان افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

گرایش به سایکوپاتی ، تجربه گسست ، ادراک خطر