اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر تحمل ناپذیری بلاتکلیفی و نگرانی زوجین

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر تحمل ناپذیری بلاتکلیفی و نگرانی زوجین است . روش این تحقیق شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل است . جامعه آماری، کلیه زوجینمضطرب شهر مشهد در بازه زمانی بهار ۱۴۰۱ بود که از این میان تعداد ۳۰ نفر از آنها به صورت هدفمند انتخاب و پس از بررسی ملاکهای ورود و خروج، به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه ی نگرانی پنسیلوانیا توسط مایر و همکاران (۱۹۹۰) و پرسشنامه تحمل ناپذیری بلاتکلیفی توسط فریستون و همکاران(۱۹۹۴) استفاده گردید. پس از اجرای پیش آزمون، آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد طی ۸ جلسه ۲ ساعته به گروه آزمایش ارایه گردید. برای تحلیل دادهها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر تحمل ناپذیری بلاتکلیفی و نگرانی زوجین اثربخش بوده است (۰۵/۰> P).

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد ، تحمل ناپذیری بلاتکلیفی ، نگرانی .