تربیت اجتماعی از منظرنهج البلاغه

تربیت دارای ابعاد و گونه های مختلفی است که توجه به همه گونه ها در تربیت انسان، امری است که گریزی از آن نمیباشد. از میان گونه های تربیت، تربیت اجتماعی دارای اهمیت زیادی میباشد چرا که انسان موجودی است اجتماعی و باید خود را برای این نهاد آماده کند.کارآمدترین روشهای تربیتی را می توان از قرآن و سیره پیشوایان دینی به ویژه امیرالمومنین حضرت علی(ع) استنباط کرد. از بررسی سیره رفتاری و گفتاری امام این نکته آشکار است که بخش مهمی از این سیره مربوط به دغدغه حضرت درباره تربیت برتر و بهینه فرزندان، یاران، دوستان و همه کسانی است که مسئولیت تربیت آنها بر دوش امام بوده است. شایسته است توجه کنیم که هر چند کتاب گران سنگ نهج البلاغه همه گفته هایی نیست که از امیرالمومنین به یاد مانده و تنها نمایانگر بخش کمی از اقیانوس بیکران اندیشه های تابناک علوی است، اما مراجعه به نهج البلاغه و دقت در خطبه ها و نامه ها و کلمات قصار آن، ما را تا حدی با سیره تربیتی امام علیه السلام آشنا ساخته بستری نورانی پیش رویمان می گذارد. در ارائه راهکارها و روش های تربیتی درپژوهش حاضر، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی به بررسی روشهای تربیت اجتماعی در نهج البلاغه پرداخته است و برای نیل به این هدف ابتدا در موردمبانی، اصول و روش های تربیت اجتماعی را بر مبنای امام علی علیه السلام در نهج البلاغه استخراج و به طور اختصار مورد بحث قرار میدهد روش های مذکور عبارتنداز: روش بررسی اعمال، تقوی پیشگی و طرد ظواهر دنیوی،روش شناخت قرآن،روش استقامت، صبر، ورع، روش تحریم بدعت گذاری.

کلیدواژه ها:

تربیت ، تربیت اجتماعی ، نهج البلاغه ، امام علی(ع) ، اصول و روش های تربیت اجتماعی