نگاه اجمالی به اصطلاحات شاعرانه "زلف و صورت" در آثار باباکوهی شیرازی و احمد جام

هنگام مطالعه شعر صوفی به راحتی می توان دریافت که تعداد تصاویر به کار رفته توسط شاعران صوفی محدود نیست. از قرار معلوم شاعران با کمال میل چهره خوش را با گل رز، و زلف ها را با سنبل مقایسه می کنند. صوفیان کاملا منطقی و با تنظیم بیشتر، نماد را پیچیده تر و مبهم تر می کنند. سفیدی صورت و سیاهی زلف امکان تصویر شب و روز را فراهم می کند و چنین موازی را می توان بیشتر کرد. اما با توجه به موارد فوق، افکار ما را منحرف می کند. ما باید تعیین کنیم که نگرش شاعران دوره قبل، نسبت به این تصاویر چگونه است. به کار بردن از این قبیل تصاویر، بدون این که حق وجود خود را از دست بدهد پیشفرض مبنای متافیزیکی توسعه یافته است.از سوی دیگر محققان تصوف دنیای غرب بر این معتقدند که تنها طرح توسعه یافته "مسیر" را در دوره اول تصوف فارسی ببینند. صوفیان دوره اولیه حتی گاهی با اشاره به حدیث زیر بر این موضوع تاکید می کنند:لا تفکروا فی ذات الله و تفکروا فی آلائه