بازیابی واژه ها در بازشناسی گفتار خوانداری فارسی: تاثیر نوای گفتار

شنونده برای دست یابی به مرز واژه­ها در گفتار پیوسته از الگوهای مختلف زبان­شناختی مانند الگوهای واجی، صرفی-نحوی، معنایی و موارد مشابه استفاده می­کند. بر مبنای فرضیه تقطیع عروضی، در صورت نبود منابع اطلاعاتی زبان شناختی، شنونده فقط به تغییرات نوایی برای بازشناسی مرز واژگانی تکیه می­کند. در این پژوهش، برای ارزیابی میزان اعتبار فرضیه تقطیع عروضی، یک آزمایش ادراکی انجام دادیم تا فارسی ­زبانان بومی، واژگان طبیعی فارسی را از زنجیره­های آوایی بی­ معنا (ناواژه­ها) بازیابی کنند. یافته های به دست آمده با تایید فرضیه تقطیع عروضی نشان داد تکیه در بازشناسی واژگان فارسی از گفتار پیوسته نقش به سزایی دارد زیرا شنونده­ها واژگان معنادار فارسی را از ناواژه­های تکیه-پایانی نسبت به ناواژه­های تکیه-آغازی و تکیه-میانی با سطح اطمینان بالاتر و در مدت زمان کوتاه ­تری تشخیص می­دهند. همچنین، هر اندازه الگوی تکیه ناواژه­ها با الگوی توزیع تکیه در واژگان طبیعی فارسی هماهنگ ­تر باشد، سطح اطمینان پاسخ­های شناسایی بالاتر و سرعت پردازش ادراکی واژگان سریع­تر است. در مقابل، هر اندازه تکیه ناواژه­ها با الگوی تکیه واژگان طبیعی فارسی ناهماهنگ ­تر باشد، سطح اطمینان پاسخ­ ها پائین ­تر و مدت زمان واکنش شنونده ­ها کندتر است.

کلیدواژه ها:

بازشناسی گفتار ، مرز واژه­ها ، ناواژه­ها ، تکیه ، فرضیه تقطیع عروضی