محتوا کاوی در شعر ناهید کبیری

قرن اخیر، عرصاه تحولاتی شاگرف در زندگی مردم جهان به ویژه ایرانیان بود. از مشروطهبه بعد، تحولی بنیادین در آرا و افکار شاعران و اندیشه ورزان پدید آمد و فراز و فرودهاییرا پشت سر گذاشت؛ اما هرگز متوقف نشد. پس از انقلاب اسلامی ساال ۱۳۵۷ و پایانگرفتن جنگ تحمیلی، آرام آرام، تپش های تند، قرار یافات و دغدغه های دیگر، ذهن وزبان سخنوران را به خود معطوف کرد. ناهید کبیری در زمره شاعران دهه هفتاد استکه متاثر از رخدادهای پیرامون خویش به مدد خیال و نازک اندیشی کوشیده است تاحوادث و تحولات اجتماعی را در سروده هایش بازتاب دهد. از این رو، پژوهش حاضر بهروش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای به بررسی محتوای اشعار ویپرداخته است. بررسی ها نشان می دهد که، وی با درک عمیق انسانی خویش، تباهی ها وتلخی های جامعه را احساس کرده و آن را با زبان هنری برای مخاطب بیان نموده است.عمده ترین مضامین شعری وی؛ نکوهش جنگ و خونریزی و پاساداشت صلح و دوستی،شکوه و شکایت از بی مهری معشوق، حسرت و دلتنگی نسبت به ایام گذشته، احساستنهایی، توصیف خیال انگیز طبیعت همراه با برداشت های نمادین و بیان انتقاداتاجتماعی است. اما رویکرد وی نسبت به مرگ، دوگانه است؛ آنجا که مرگ در تقابل باوابستگی ها قرار می گیرد، حس بیزاری در او برمی انگیزد و آنجا که پایانی بر رنج و اندوهمی گردد، دلپذیر می شود و رهایی بخش.

کلیدواژه ها:

شعر نو ، شعر دهه ۷۰ ، ناهید کبیری