انواع تلمیح در غزلیات مجذوب تبریزی

مجذوب تبریزی یکی از شاعران توانای قرن یازدهم هجری است. او در سرودن انواعشعر (غزل، قصیده، ترجیع بند، رباعی و...) طبع خود را آزموده است. زبان شعر مجذوبتبریزی ساده و روان و برگرفته از زبان رایج و مرسوم عصر خویش است. در پژوهش حاضر،سعی شده است تا با روشی توصیفی تحلیلی به بررسی انواع تلمیح در غزلیات مجذوبتبریزی پرداخته شود. مجذوب تبریزی در غزلیات خود بیشتر از بدیع معنوی سود جستهاست. وی در غزلیات خود آرایه ی تلمیح را فراوان به کار برده است. تلمیح یکی ازشگردهای ادبی است که به سبب انعکاس موجز رویدادهای ادبی و غیر ادبی در گستره یشعر و نثر، آن را به آرایه ای پرکاربرد بدل کرده است. بررسی ها نشان می دهد که مجذوبتبریزی از انواع تلمیحات قرآنی، اساطیری، تاریخی و ادبی سود جسته است که در اینمیان از تلمیحات قرآنی با بسامد بالایی استفاده کرده است. کاربرد نسبتا وسیع انواعتلمیحات در غزلیات مجذوب تبریزی از یک سو نشان دهنده وسعت آگاهی و اشراف کاملوی بر علوم و فنون مختلف زمان حال و گذشته بوده و از سوی دیگر نقش مهم و موثریرا در خیال انگیزتر کردن و همچنین غنی تر ساختن تصاویر شعری آن ایفا کرده است.

کلیدواژه ها:

مجذوب تبریزی ، دیوان اشعار ، بدیع معنوی ، تلمیح