بررسی تاثیر آموزش هوش هیجانی برکاهش پرخاشگری و افزایش سازگاری فردی اجتماعی در دانش آموزان

پرخاشگری آن گونه که در افکار عمومی تصور می شود، فقط محدود به خشونت و تعرضات فیزیکی و بدنی نیست. اکثر مردم کتک زدن و زخمی کردن و درگیری های فیزیکی را به عنوان مظهر پرخاشگری معنا می کنند، در حالی که دامنه تعریف و وجوه عینی پرخاشگری لایه های گسترده تری از رفتارهای انسانی را دربرمیگیرد، که از جمله لایه های زیرین پرخاشگری ، پرخاشگری کلامی است. اگرچه تعریف واحدی از پرخاشگری در دست نیست، در مورد این موضوع اتفاق نظر وجود دارد که پرخاشگری به افراد آسیب می رساند. در ابتدا پژوهشگران بر بعد جسمانی پرخاشگری در کودکان تاکید داشتند، اما به تدریج بر ابعاد دیگر آن متمرکز شدند. آموزش و به تبع آن محیط های آموزشی بیشترین اثر و نقش را بر ذهنیت و تمدن سازی جوامع به عهده دارند. لازمه اصلاح پیکره آموزش و پرورش، ایجاد فضاهای مرتبط با فعالیت دانش آموزان است؛ فضاهایی که دارای شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیکی ذهنی، عاطفی و اجتماعی کودکان می باشد که تحقق این امر از طریق طراحی جزئیات فضاها با توجه به الگوهای رفتاری دانش آموزان امکان پذیر می باشد. در این مقاله با استفاده از منابع موجود کتابخانه ای و میدانی و بهره گیری از مطالعات، و سندکاوی به گردآوری داده های مورد نیاز پرداخته شده و داده های گردآوری شده تجزیه و تحلیل شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش ، پرخاشگری ، دانش آموزان ، سازگاری ، هوش