بررسی رابطه بین سبک های یادگیری و درگیری تحصیلی با نقش واسطه ای خود کارآمدی

امروزه آموزش بنا به ضرورت تغییرات اجتماعی یکی از عوامل بسیار مهم در رشد و توسعه اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی است. ثمربخشی آموزش از یکسو تبدیل کردن انسانهای مستعد به انسانهای سالم، بالنده، متعادل و رشد یافته است و از سوی دیگر تامین کننده نیازهای نیروی انسانی جامعه در بخشهای متفاوت فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی است. نظر به چنین اهمیتی است که در عصر کنونی، همه دولتهای جهانی از کوچک و بزرگ، قدرتمند و ناتوان و صنعتی تا در حال توسعه، پرداختن به آموزش مردم خود را در شمار وظایف اساسی می دانند و برای همگانی، سراسری و حتی اجباری کردن آن، تعهدات سنگینی در قانونهای اساسی و بنیادی خود می گنجانند و درصد زیادی از تولید ناخالص ملی و بودجه جاری و عمرانی کشور را به این امر مهم اختصاص می دهند. یادگیری رابطه ای است پویا بین دانش آموزان و واقعیت های فرهنگی خارج از او در متن زمینه اجتماعی است . برخی از صاحبنظران اعتقاد دارند که سه نیروی فرهنگی – اجتماعی وجود دارد که تعلیم و تربیت باید در زمینه آموزشی آنها را فراهم کند.این سه نیرو عبارتند از آزادی، کثرت و مشارکت. در یک محیط غنی آموزشی فرد باید بدون جهت دادن به طور آزاد و متفکرانه به کاوش بپردازد، آموخته های خود را وحدت بخشد و به سوی تعالی گام بردارد. متاسفانه اغلب مدارس نه تنها چنین رسالتی را فراموش کرده اند،بلکه در جهت خلاف آن گام بر می دارند.(چن ،۲۰۱۱)

کلیدواژه ها:

سبک رهبری ، صلاحیت حرفه ای ، رضایت شغلی ، دبیران.