بررسی تاثیر زوج درمانی با رویکرد خودتنظیمی بر رضایت زناشویی: یک مطالعه نیمه تجربی

مقدمه: رضایت زناشویی از مولفه های مهم ثبات خانواده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر زوج درمانی با رویکرد خودتنظیمی بر رضایت زناشویی انجام شد. مواد و روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی بود. شرکت کنندگان ۶۰ نفر از مراجعه کنندگان به مراکز خدمات روانشناسی و مشاوره شهرستان کرج با مشکلات زناشویی بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ زوجی آزمون و کنترل جایگزین شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از سوالات مربوط به حیطه رضایت زناشویی پرسشنامه سازگاری دو نفری اسپانیر استفاده شد. زوج درمانی خود تنظیمی به مدت هشت جلسه برای افراد گروه آزمون انجام شد و قبل، بلافاصله بعد و دو ماه بعد از جلسات درمان، رضایت زناشویی مورد بررسی قرار گرفت. از آزمونهای تی مستقل، آنووای یک طرفه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. سطح معناداری کمتر از ۰/۰۵ در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سنی گروه آزمون و کنترل به ترتیب ۳۲/۴۶ و ۳۳/۴۳ سال بود. نمره رضایت زناشویی در گروه آزمون طی سه بار اندازه گیری به ترتیب ۲۹/۲۳، ۴۰/۵۰ و ۳۹/۱ که از نظر آماری معنادار بود، این میزان درگروه کنترل به ترتیب ۲۹/۰۳، ۲۹/۲۰ و ۲۵/۳ بود، که تفاوت معنادار نداشت. تفاوت نمره رضایت زناشویی در ارزیابی های پس آزمون و پیگیری بین دوگروه نیز اختلاف معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: یافته های حاصل از مطالعه نشان می دهد که زوج درمانی با رویکرد خودتنظیمی می تواند باعث بهبود و ارتقاء رضایت زناشویی شود.

کلیدواژه ها:

Couple therapy ، Self-regulation ، Marital satisfaction ، Quasi-experimental ، زوج درمانی ، خودتنظیمی ، رضایت زناشویی ، نیمه تجربی