مقایسه سنجش مهارت های بالینی و نگرش دانشجویان دندانپزشکی قزوین در دو روش ارزشیابی OSCE و سنتی

سابقه و اهداف: امتحانات عملی در ارزیابی توانمندی های دانشجویان مهم هستند و بسیاری از اساتید از راهکارهای ارزیابی کنونی رضایت ندارند، اما اقدامات معدودی برای اصلاح روش های ارزشیابی سنتی صورت گرفته است. این مطالعه به منظور مقایسه مهارت بالینی و رضایتمندی دانشجویان دندانپزشکی به روش سنتی و آسکی انجام شد. روش بررسی: ۳۰ نفر از دانشجویان دندانپزشکی توسط سوالات سنتی و آسکی که با همکاری متخصصان بیماری های دهان و آموزش پزشکی طراحی و موازی شدند ارزیابی گردیدند. دانشجویان تحت آزمون بیماری های دهان عملی یک به صورت کتبی (۱۰سوال تشریحی) و سپس آسکی (۱۰ ایستگاه) قرار گرفتند و برگه نظرسنجی را تکمیل کردند. داده های مطالعه توسط نرم افزار SPSS ۱۸ و آزمون های Mann-Whitney Test و T Test و کای دو و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل آماری شدند. یافته ها: در شیوه آسکی نمره سوالات حیطه شناختی و روان حرکتی به ترتیب به طرز معنی داری بالاتر و پائین تر از سنتی بود و روش آسکی بیشتر از روش سنتی تداعی کننده شرایط عملی و استرس زا تر بود. نتیجه گیری: علیرغم اینکه روش های سنتی، با اهداف آموزش پزشکی تناسب ندارند اما اکثر دانشکده ها از این روش استفاده می کنند. با توجه به ویژگی های ارزشیابی ساختاریافته عینی توصیه می گردد که این شیوه در تمام گروه های آموزشی دندانپزشکی بکار رود

کلیدواژه ها:

OSCE ، traditional exam ، dental students ، clinical skills ، satisfaction ، آسکی ˛ آزمون سنتی ˛ دانشجویان دندانپزشکی ˛ مهارتهای بالینی ˛ رضایتمندی