عاشقان مست دل از دست داده (مروری بر احوال و آراء رابعه عدویه، بایزید بسطامی، حمدون قصار، حلاج)

مسلک تصوف از گرایش های عرفانی و درون گرایی است که با ظهور اسلام و بسط آن در میان امت های اسلامی مطرحشد. صوفیان نخستین با تکیه بر آموزه های قرآن و سنت، سعی نمودهاند که از دنیاگرایی بپرهیزند و بدین سبب برای تزکیه نفس و رسیدن به معرفت الهی، زهد را اختیار کرده اند. رابعه بلخی، از «محبت» سخن گفت و طریقی دیگر در پیش روی سالکان الیالله نهاد. او عشق حقیقی را برگزید و معتقد بود که عشق، ابزاری است که آدمی را به خداوندمی رساند. بایزید و حلاج نیز با دست آویز قراردادن عشق، به معرفتی نایل آمدند که خود و خدای خویش را در مقام وحدتدیدند. تصوف راستین اولیه، با ظواهر درآمیخت و کسانی چون حمدون قصار با قیام در برابر ریاکارن، فرقه ملامتیه راپایه گذاری نمود و سرزنش و ملامت شدن هدف خویش قرار داد. در این پژوهش با ذکر مطالبی در باب تصوف، مروریبر احوال و افکار رابعه عدویه، بایزید، حمدون قصار و حلاج کرده و زندگانی آنان را از نظر گذرانده ایم

کلیدواژه ها:

تصوف ، رابعه ، بایزید بسطامی ، حمدون قصار ، حلاج.