مطالعه عوامل مرتبط با سازگاری دانش آموزان افغانستانی ساکن در شهر شیراز

محیط مداس و برنامه­های آموزشی آنها از مهمترین سازوکارهای موجود به منظور افزایش سازگای فرهنگی دانش­آموزان مهاجر قلمداد می­شود. برای این منظور در مطالعه پیش­رو تلاش شده است که سازگاری دانش­آموزان مهاجر افغانستانی بررسی و تبیین شود. داده­های تحقیق حاضر از پیمایشی که در شهر شیراز انجام و در آن تعداد ۳۸۰ نفر از دانش­آموزان ۱۳ تا ۱۸ ساله افغانستانی با روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای و پرسشنامه ساخت­یافته پیمایش شدند اقتباس شده است. یافته ها نشان داد که بین متغیر سازگاری و متغیرهای تبعیض، رضایت­مندی، احساس تعلق به ایران، پذیرش جامعه میزبان، تاکید والدین بر فرهنگ بومی، هویت ملی و محل تولد مادر، رابطه معنی داری وجود دارد. نتایج مدل رگرسیونی نیز نشان داد که متغیرهای تاکید والدین بر فرهنگ بومی، هویت ملی، احساس تعلق به ایران، رضایت مندی و محل تولد مادر، تعیین کننده های اصلی سازگاری هستند. بر اساس یافته­های تحقیق حاضر، می­توان نتیجه گرفت که تلاش در راستای کاهش تبعیض در محیط مدرسه و نیز اجرای برنامه­های آموزشی، به منظور آشنایی بیشتر با فرهنگ جامعه میزبان و نیز تعامل بیشتر مهاجران با گروه های غیرمهاجر می­تواند سازگاری بالاتر مهاجران را به­دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

سازگاری ، مهاجران ، رضایتمندی ، هویت ملی ، تبعیض ، دانش آموزان افغانستانی